I

Moja wyobraźnia stała się odrębnym bytem!

          

     Są takie dni, kiedy bezwiednie skazujesz samą siebie na chwilę oddechu. Czy to nie jest rzadkość? Gnasz wciąż przed siebie, w natłoku własnych spraw przed oczym posiadasz jedynie stertę niezrealizowanych zadań. Zapominasz. Każdego ranka podnosisz się z łóżka z nadzieją na lepsze jutro, na lepszy dzień. Wmawiasz sobie, że świat kręci się dalej, a po chwili klniesz, wyrzucając z samego siebie kilogramy karalnych myśli. Nie możesz włączyć pałzy, taki cud nie został Ci dany. Właśnie to najbardziej Cię wyprowadza z równowagi, czyż nie? Nie ważne co się stanie, nie ważne jak bardzo boli, musisz żyć dalej. Żyć, oddychać, poruszać się na dwóch kończynach. Nie pozwolą Ci stanąć w miejscu, o nie. To dzisiaj przecież jest karalne. Zgodzisz się ze mną?

     Nikt nie jest w stanie Cię uwolnić od setek wspomnień, nikt. Czy po prawie półrocznej przerwie jesteś w stanie przyznać przed samym sobą, że wierzysz, że do Twoich szarych komórek dotarły wszystkie czasowniki związane z tą tragedią? Jesteś w stanie?! Wspomnę Ci o Twoim codziennym rytuale, mogę? Wytłumacz im, dlaczego przekraczając ostatni schodek klatki odwracasz głowę w lewą stronę? Czekasz na kogoś, prawda? Zegarek na ręku uporczywie pokazuje godzinę siódmą czterdzieści pięć. Nie możesz dłużej spoglądać w tamtą stronę, spóźnisz się. Lewa wciąż jest wolna. Pierwsza myśl: "Pewnie śpi, leniwy dupek.". Odwracasz się na pięcie i kierujesz się w stroną bezsensowności.

   Takie dni ja ten dzisiejszy mają swoje szczególne miejsce w Twoim harmonogramie. Zatrzymały się, wręcz zakorzenił z obietnicą pozostania u Twego boku na zawsze. Gdy zobaczyłaś wydrukowaną czarnobiałą fotografię, a obok niej tekst piosenki "Sakazanego na bluesa" coś pękło. I nie chodzi już o łzy wydostające się spod Twoich powiek, nie chodzi o Ciebie. Zastanawiałaś się co robiłby w tym momencie, o czym by myślał, do czego dążył. Dźwięk jego śmiechu w Twoich uszach staje się coraz słabszy. Już nie charakteryzują go to same wysokie dźwięki co kiedyś. Znika? Nie potrafisz się z tym pogodzić. Zjada Cię to od środka choć na zewnątrz porusza się tak samo, śmiejesz się tak samo, oddychasz. I choć wszyscy są utwierdzeni w przekonaniu, że jesteś "tą Darią" co zawsze, nie znają Cię. Masz ochotę pluć im w twarz, spoliczkować. Nienawidzisz ich.

       Znam Cię, wiem ile nieprzemyślanych i strasznych myśli targa Twój organizm. Zdaje sobie z tego sprawę. Podsłuchuje Cię każdego ranka, będąc w Twoim życiu swoistym intruzem. Nie pozbędziesz się mnie
       

Czy to możliwe, że minęły już trzy lata?

W końcu powstał.

 Po długich próbach, po  zmierzeniu się z "milionową" wymówką jest.  Nie przypadkowo dzień dzisiejszy będzie dniem jego  pierwszy urodzin w przyszłym roku.

Nie przypadkowo korzenie noszące imię "przeszłość" nadal  odnajdują swoje miejsce  w szczelnie  ukrytej  głębi, mimo że pień będący  jego podstawową wizytówka dawno zniknął z pola widzenia.